Het ging deze dagen om het hart van P.hij had zo’n pijn, werd weer opgenomen, gedotterd en kreeg twee stents op een coronairvat, en was daarna een halve dag ongenadig ziek.
Maar vanmorgen zat hij al naast zijn bed. Beetje witjes maar toch…er is schade maar niet veel. 8 maart 2015 zal ik niet snel vergeten….
We wandelen, en zien dit voorjaar een explosie van sneeuwklokjes in de oude tuinen.
en nee, het wandelen gaat niet zo best.
Morgen echt lente!
Dat je dan je huis binnenkomt en er liggen overal hoopjes plastic afval, zuurstofkapje, infuusresten, ecg plakkers.
Het was zo’n mooie dag ( maandag) en P ging op de fiets naar de favoriete bakker in het dorp verderop, op de heuvel.
Haakte halverwege af en kwam met veel pijn terug: huisarts, ambulance, eerste harthulp en wachten…
Gelukkig géén beschadigingen van de hartspier en met een kruiwagen medicijnen naar huis.
Afwachten wat dat doet.
Pffft
Het Skypen begint al een beetje routine te worden, zij aan het zondagochtend ontbijt, voor ons de zaterdagavond. Soms grijpt het pijnlijk aan, zoals vanavond, de nog slaperige snoetjes, het lieve stemmetje van J,trouwhartig: “oma”.
Er begint nu schot in te komen, over twee weken kunnen ze in het huis, schooltje voor J is gevonden en enthousiast goedgekeurd. A moet nog een periode overbruggen tot ze 5 is,eind mei.
Wij zijn bij een ouderwets reisbureau geweest en hebben een reis gecomponeerd…
Singapore Airlines met een paar dagen stop in Singapore, twee keer 1 dag vliegen, aankomst in de ochtend op Auckland.
Dat kan afgevinkt!
Nog niet het onderzoek onder narcose waarvoor ik op de rol sta. Afgelopen vrijdag bij de anesthesist geweest, afspraak 08.30 graag kwartier van te voren aanwezig zijn, + een kwartier lopen van de parkeergarage naar afdeling + reistijd. Dwz dat ik om half zes in bad zat. Ik ben niet goed in vroeg opstaan.
Vanaf 08.15 ( wij waren de enige patiënten) keken wij een gang in en meteen ook een kamer,al die tijd zat daar een jonge vrouw achter een beeldscherm. Geen hond naar binnen zien gaan of eruit komen.
Om 09.20!! kwam zij me halen, net toen ik aanstalte maakte om naar huis te gaan.
Zo’n anesthesist wordt verondersteld zich een oordeel te vormen over je lichamelijke conditie. Welnu: bloeddruk 188/92 pols 120
Het dedain! Woest was ik, ben ik.
Jammer van het doof worden is oa, dat ik s’morgens niet meer wakker word van de vogeltjes.
Nu al een paar dagen meteen de hoor apparaten in, en jawel hoor! Daar zijn ze:
Dat onmiddellijk daarna het scheppen en schuren begint van de firma hoveniers, neem ik nog even voor lief. Maar niet lang meer…dat komt dus deze week niet meer klaar, alle excuses heb ik al gehoord ;(
De hele vroege bolletjes waaronder schattige irisjes de witte helleborussen en de bossen vergeetmenietjs (ik had me zo verheugd op al dat lichtblauw) zijn vertrapt en bemodderd.
Niet doen niet doen, slecht voor je hart!
Een week, één week zijn ze bezig. Morgen (es god bleef) wordt het bitumen tegen de wanden aangebracht en ingebrand. Nog één week, hoop ik.
De bollen komen nu in sneltreinvaart de grond uit, ik kan ze niet behouden voor grote modderige voetstappen, waar die jongens ook niets aan kunnen doen. Zucht, diepe zucht.
Aan de andere kant is het nog steeds prachtig weer, werd een huis gekocht en leren de kindjes zwemmen.
We willen toch langzamerhand de eerste maanden van dit jaar gaan invullen. Ten eerste en ten ergste: we hebben besloten om de lekkage/ slechte isolatie /bouwfouten van de veranda toch maar op de enige juiste manier aan te pakken. Dwz: volledig uitgraven en ipv een soort van magnetronfolie, ja, ik ben nog steeds nijdig! een goede bitumenlaag te laten opbrengen en inbranden. Dwz óók zeggen, weer mannen over de vloer etc. Én alle planten en knolletjes die er al in staan, oppakken en later terugzetten.
Op deze manier wordt het dus nooit iets met m’n tuintje. Maar hopen dat dit iets oplost..
Dan laten we ons troosten ergens waar het warm is en in mei, ipv NZ naar
http://www.lalegerie.com/index.php.
Zo denk ik ze: de middag van het afscheidsfeestje, veel cadeautjes, roze make up van de Hema, het plastic horloge vond ik deze week in mijn jaszak. Hun fantasie geheimen ernstig delend.
Intussen aan de andere kant van de wereld zijn ze nog steeds of alweer in Whangamata. En raapten pippi’s, schelpdieren denk ik. Helaas kunnen ze nu niet gegeten worden, er is een ziekte. Jammer voor onze schoonzoon die geniet van seefood.
Langzaam komt hier de winter op gang, ik hoop op een paar dagen flinke vorst zodat de muizen het diep in hun holen begeven ;(
Code oranje komt eraan,we moeten morgen vroeg al rijden, kijken of dat lukt.
We lopen elke dag samen.
Geachte cliënten, ’t wordt lente,
wat zullen we nou ’s voor prettigs gaan doen.
Geachte cliënten, het wordt lente,
de merel zingt aria’s in het plantsoen.
Hij heeft zijn tarief niet gewijzigd dit jaar,
dus wij doen het ook niet, we laten het maar.
Wat kan het ons schelen, die centen.
Hoogachtend, komma, ’t wordt lente.
Annie M.G Schmidt
