Onze tuin nog vnl zand, in mijn ooghoek het logge bewegen van een pad, op weg naar zijn bak?
Volgens buurvrouw en oud Indonesisch gezegde brengt dat geluk.
Evenzogoed heb ik hem geholpen en ondersteund met een schop om deze woestijn te te verlaten toen hij rechtsomkeer maakte.
Nooit gedacht dat mijn nachtkastje er zo zou gaan uitzien. Ik durf de boel niet te stapelen, en moet er eigenlijk niet een scherm om al die straling uit mijn bed te houden?
Soit, gelukkig overal in huis hier nog MTR:
‘het puttertje’ is zo’n pil die amper te hanteren is. Daarom maar gekozen voor de e-reader. Toch mis ik het boek, het zware vasthouden, de moeten die gemaakt worden in het vlees van mijn armen, het om en om gaan liggen vanwege het tillen ..
Er wordt weer hard gewerkt, nu opgebouwd gelukkig.
De meidoorn werd gekortwiekt en verhuisde naar een etage hoger. Hij staat daar natuurlijk niet in zijn natuurlijke omgeving, maar zonde om te verzagen.
Ik begin langzaam beeld te krijgen, en dat werd tijd…
Altijd in het najaar is er een dag waarop we vanzelfsprekend de goten schoonmaken enz.
P deed zelfs het houtwerk, waarvoor ik hem zeer dankbaar ben 😉
En ik maakte de nestkastjes schoon ( voorzover ik er bij kon) en elk jaar denk ik dan ‘zal ik er wat zacht wolligs in leggen’, misschien met een piepklein smetteloos lakentje? Ik bedoel: nou de donzige nestjes uit de kasten zijn is het wat kaal en koud om in te overnachten.
En dat er vogeltjes in overnachten is zeker.
Zo mooi als dit jaar klopt het gedicht: Herr: Es’ ist Zeit, bijna nooit.
Zo denk ik hem, in dit zachte licht moet het geweest zijn dat hij dit schreef.
Der Sommer war sehr groß…
Der Sommer war sehr groß…er gebeurt zoveel waar over gedacht moet worden, de laatste dagen aan iemand die ik alleen virtueel ken, haar schokkende bericht maakt dat ik als een mantra het weemoedige ritme van Rilke dreun.
Vandaag maar vergeten en opnieuw beginnen.
Gisteren namen we afscheid van een dierbare plek: het huis van J en R
We liepen nog een keer samen door al die prachtige kamers, weemoedig oh en ja.
Samen hebben ze gebouwd en gewerkt, steeds mooier gemaakt, geleefd en gedanst. En nu gaan ze het verlaten, de dansschoentjes uitgeschopt…
Opnieuw een thuis maken. En een tuin natuurlijk!
Zucht…het zal inderdaad wel Kerstmis worden eer we daar een dak boven ons hoofd hebben.
Vertraging op vertraging, maar weer eens een bouwvergadering beleggen ;(
Het goede nieuws van de dag: www.beterbio.nl gaat in deze contreien biologische boodschappen rond brengen. 100% biologisch en zoveel mogelijk regionaal. Dat bevalt me!
Ben zeer aan het rommelen met m’n dieet/ lifestyle.
Sinds AH.nl het af liet weten werden er geen boodschappen meer aan huis gebracht. Te hoog te lastig, slecht bereikbaar.
Morgen, de eerste maandag van september gaan in Engeland de 3 jarigen naar hun pre schooltje.
A tje dus ook.
Het zal anders worden voor haar, voorlopig alleen de ochtenden en op donderdag een hele dag.
Dit soort mijlpalen blijft me bij.
We zagen haar schooltje al, zo’n heel lief gebouwtje met kleine ramen, veel bloemen ervoor.
Nee, gelukkig nog geen uniform, pas volgend jaar geloof ik.
Vandaag een geruststellende ontmoeting gehad met een meisje/ vrouw die regelmatig op NZ vliegt.
Een flinke steen van mijn maag 😉
Dan belde ze, en zei: “wanneer kom je vader weer eens schoonmaken?”.
Vandaag reden we beladen met een herfstcompositie aan planten,en vulden het tuintje aan hun voeten. Shame shame dat lag er de hele zomer kaal bij.
oa mijn vitale 98 jarige peettante bezocht. Fantastisch! Voor haar is het glas altijd half vol. Zat kaarsrecht aan tafel met een loep haar krant te lezen, en toen ze ons zag: “mijn gebed is verhoord, daar zijn ze”. Leuke binnenkomer toch?
Het was een prachtige dag, al een beetje de door mij zo geliefde ouwewijvenzomer.
Langs de Maas over de dijken gereden hier en daar wat mensen bezocht en prima gegeten in het Veerhuis in Ravenstein.
Kijk, zo ongeveer had ik me het leven als pensionada voorgesteld 😉
Het gebeurt niet zo vaak dat je bij een plaatje onmiddellijk weet welke geur daarbij hoort.
Bij deze foto van Nataliya Dorosh: pats!
Deze, als ik het me goed herinner, hele vroege appeltjes ruiken dus naar hele vroege appeltjes, heerlijk!
Jammergenoeg geen flauw idee meer hoe ze smaakten.
Jan de Boer, tuinbaas van huis Bingerden, tweette vandaag deze foto. Jonge zwaluwen die zich al verzamelen voor de trek.
Maakt een beetje weemoedig. Nu al?
Ik voel het ook, er zit al herfst in de lucht.
