Nooit verwacht, en ook niet over nagedacht, dat ons hele huis en leven zo vol zit met Vicje memories.
Ik ruim veel op.
Vanavond liepen we een rondje om de kerk zonder Vicje; geen bal aan, nutteloos zo zonder het hondje aan mijn voeten.
Misschien gaan fietsen?
Midden in de hondsdagen, het is broeierig en benauwd.
Gelukkig iedereen weer thuis van pelgrimage, vertellen en nog eens vertellen.
Een leeg huis, we lieten ons troosten bij dikke mik.
Ze zorgden al vaker goed voor ons.
Vicje is niet meer.
Het is niet dat het niet meer ging, want het gaat altijd nog wel een beetje, en soms een beetje minder of meer. Tot op het laatste moment kwispelde ze als ze me zag ( of me vermoedde, ze was zo goed als blind).
Maar gisteren was het echt duidelijk: dit kan niet meer.
Dierenarts gebeld die kwam aan huis, de assistente bestelde de dierenambulance voor een uurtje later, en zo kon het gebeuren dat Vicje om 18.00 uur ons huis voorgoed verliet.
Good old dog,
with your old gray face.
You sure know how
to brighten up this place.
Your pace is slowing,
time is wearing thin
You won’t be here for long,
Old Dog I’ll miss your grin.
My friend, before you go,
there is just one thing to say.
Old dog, I Love you,
and I’ll miss you the rest of my days.
It’s also been an honor
to walk across this land,
with your faithful head
right at my hand.
written by : Savana Frame
Al een paar weken slingert dit boek door het huis.
Amper te lezen door de Amerikaanse schrijftrant: doe dit,doe dat!
Omdat mijn ( orthomoleculaire) diëtiste me dringend geadviseerd heeft, brood zeer te beperken, worstel ik me er doorheen.
Ik geloof er geen bal van, dat tarwe zo slecht is. Maar van alle ( be) redeneringen maken me wel een beetje twijfelachtig.
Bovendien blijven mijn bloedsuikers te hoog. Enig inzicht is vereist.
Wat houd ik van deze zomerse dagen, vooral het licht!
Onze aandacht vooral naar Vicje: haar wereldje is klein, maar ze kan het aan.
Ze poseren keurig in de zomerjurkjes die ik ze toestuurde.
Gelukkig dat ik weet dat ze niet zo ‘keurig’ zijn 😉
Het zit me dwars dat ik niet meer vanzelfsprekend weet welke maten ze hebben, dit was een goede gok.
Een heel hete dag achter de rug, maar die verdragen we goed. Evenals ons hondje, dat de wonderbaarlijke opstanding doormaakte….
Vanmorgen in alle vroegte alle ramen en deuren open, en dat prachtige licht met volle teugen in het huis. Nog elke dag blij dat die afgrijselijke rotwinter het uiteindelijk begeven heeft.
Als afsluiting van bezoekjes aan onze dierbare doden, aten we gisteren de eerste mosselen van het jaar aan het strand.
Er stond een straffe wind, ik ben altijd weer verbaasd over het verschil in weertype als we dan Nijmegen weer binnenrijden.
Alweer zo’n heerlijke zomerdag! De ochtendzon door dun wit opbollend linnen.
P ruimt op, gaat naar de stort, en ik doe alsmaar wasjes die razendsnel drogen.
Het zijn er nog niet veel maar voldoende om te weten dat er heel veel aan komen. Ik houd er niet van, niet om te eten en niet in een herfstarrangement op mijn stoepje.
Zo herfst! Daar ben ik nog lang niet aan toe.
Ook niet aan het afscheid van mijn hondje. Vanmiddag ging ze om de haverklap door de poten, ze zoekt een beschut plekje tegen de klimop en blijft daar dan tot ik haar optil en naar haar kussen breng.
Het is duidelijk: ze heeft pijn, maar krijgt al maximale pijnstilling.
Wanneer en hoe neem je zo’n beslissing?
Naar Barneveld getogen om van www.briellaerd.nl de plannen voor onze achtertuin te vernemen. Dat had ik zelf nooit kunnen bedenken… en samen met www.wenz.nu de tekening voor de veranda doorgenomen. Mooi mooi!
Nu de uitvoering nog….
Ik denk dat het goed is dat we eindelijk een goed plan hebben laten maken.
Die Briellaard is een heel aantrekkelijke kwekerij/ tuinwinkel/ hovenier (wat niet?) met een niet alledaags aanbod van planten, tuinvazen etc.
Kan daar wel een middagje ronddwalen.
Nog even op en neer om de kindjes te zien?
Nee ;( volgende maand
…en zicht vanaf mijn hoofd kussen.
Die hele lange ellendige winter dacht ik, dacht ik dat ding kan ook wel weg want we gebruiken ‘m inderdaad amper. Veel onderhoud en niet zo ‘groen’.
Maar vandaag: heerlijk! Vanmorgen in alle vroegte wat klusjes en toen in de laagste versnelling. Lezen zelfs borduren kan zonder zweterige handjes.
Weliswaar alleen op onze slaapkamer.
Vannacht ons oude hondje bij ons leggen? Elke dag zie ik achteruitgang. Akelig…
Er was een (Duitse) tante, dat ‘Duitse’ werd er altijd bij gezegd, want propere hardwerkende huisvrouw.
Bovendien had ze een AGA, daar werd door mijn moeder en andere tantes met ontzag over gesproken.
Niet dat er ook maar een haar op hun hoofd aan dacht op zo’n manier te gaan koken…
De gasten in haar huis kregen vaak een rondleiding, nou ja, door haar kelders. Het gaat te ver om te zeggen dat je er onthaald werd, maar het scheelde niet veel.
Strakke rijen weckpotten. Allemaal uit haar AGA begrijp je. Voorraad voor jaren.
Zij woonde in het stamhuis. Het huis van mijn lieve grootmoeder, die thee schonk uit flinterdunne porseleinen kopjes. Ons steevast een handje frambozen meegaf, soms een perzik en af en toe een abrikoos.
Die abrikozen bedoel ik.
Die smaak, rijp, sappig, poederachtig.
Omdat ik genoeg heb van kant en klare potjes, yoghurt etc. en vooral van alle toevoegingen en turen op etiketten;hier in huis een nieuwe wind:
home- made!
Wat die tante deed was zo gek nog niet… bovendien kon ze prachtig borduren, maar dat is een ander verhaal.
