…getrouwd!
En 42 jaar bij elkaar. Lang? Voelt niet zo.
Het was natuurlijk niet alle dagen feest, wel veel dagen goed. En dat is het nog steeds.
We zijn elkaars thuis, tenminste dat denk/hoop ik. Dat je dat toch nooit met absolute zekerheid kunt zeggen houdt de boel vitaal.
EsGodBleef zijn de feestelijkheden in Mei van het nieuwe jaar.
De tafeltent moet gemaakt worden, sinds tijden niet meer achter de naaimachine, wist zelfs niet meer hoe ik het kekke computergestuurde machientje aan de gang moest krijgen.
Prima weekend voor dit soort klusjes, eerlijk gezegd verkeek ik me weer eens…Maar nu toch flink eind op gang.
Lekker zo samen.
Nog voor Sinterklaas zijn hielen had gelicht, zaten ze daar al op de schoot van de Kerstman.
Let op de lichaamstaal!
Zo heb ik ze nog nooit gezien 🙂 beteuterd toch?
Bij dat soort gelegenheden wordt er ook gefacepaint, en dat is natuurlijk wel spannend.
Vanmorgen begon deze heerlijke dag heel stil, het huis gedempt in sneeuw. P. veegde regelmatig een pad en Vicje kreeg schoentjes om haar korte pootjes.
Kou in de lucht, het blad is er bijna af, vogeltjes vliegen af en aan, lekker om wat op te ruimen. Dat hebben meer mensen bedacht…
De bladblazers, kettingzagen beginnen te janken en te huilen. De hond hiernaast probeert er overheen te komen… m’n tinnitus schiet in zijn overdrive.
Het mooie nieuws van vandaag: onze familie is uitgebreid met de geboorte van Mats, welkom lieve Mats.
De hele dag, links voor achter, loopt ze me voor de voeten. Heel dicht bij me ( er zou haar eens een hapje ontgaan) ziet niet veel meer, ze is doof, maar kwispelt als ze me ziet, huppelt naar haar bakje.
Lieve Vicje
In alle vroegte namen ze bezit van het huis. Voor onze eventueel volgende op te knappen huizen, lijkt het me verstandig om voortaan gewoon bovenin te beginnen.
De 7HL dreunde gisteren weer voorbij, de haarscheurtjes nemen we voor lief.
Tot eind volgende week zijn ze bezig en ik snap niet waarom ik dat zo vervelend vind.
We weten allang dat ons huis af en toe een beetje wiebelt, soms gaan kasten dan slechter lopen en moet er wat gerepareerd worden. NOOit gedacht dat dat ook kan komen omdat de boekenkasten in ons huis overvol raken. Overal stapels en dichtgeslibde kasten.
Wat nu?
Opruimen en voorlopig geen boeken kopen, vooruit, alleen de nieuwe Baricco, is een dunnetje. En dan toch maar eens aan zo’n reader.
Dit zag ik gisteren uit mijn slaapkamerraam. Ik werd een beetje overmoedig, en nam een beslissing waarvan ik zeker spijt krijg.
Maar die me ook rust zal geven.
Ik wil weer zelf opdraaien voor de zorg in ons huishoudentje. ?? ja, ja da’s heel wat hoor!
Dus nu op naar de stofzuiger….
Zij, schoonden meizoen op!
Daar ben ik heel blij mee, alles weer te vinden en een zachter kleurtje.
Dit overkomt me steeds vaker: zondagnacht en de weekendkranten nog te gaan, jammer!
Mijn vingers nog in een dwangstand! en verweekt….gepoetst, gepoetst nadat ‘mannen’ er gewerkt hadden, dat is (weet ik uit ervaring) rommel en gruis en stof!
Nu is het wachten op ‘mannetjes’ die gaan stuccen, en verven en dan mag ik eindelijk de make- up…
