M e i z o e n

  Opgelucht dat het oude jaar achter ons ligt, én alle feestdagen. Was amper begonnen met na te denken over wat en hoe, in een flits en een zucht was het voorbij. Zo; nu het nieuwe licht en dat is er al ruimhartig! Durf niet te zeggen hoeveel tijd en frustratie er is opgegaan aan de aaipad en foon. Casa Cenina waarschuwde me, en nou ligt deze lap:   er voor Jessie. Mijn dochter laat luidkeels haar afkeer blijken voor m’n borduursels, maar ik heb haar bezworen dat ze het echt ooit mooi gaat vinden…blijft ook gewoon in ons huis op de kamer van de meisjes.

Dat ik dat denk/ zeg ‘de kamer van de meisjes’ nog steeds bijna niet voor te stellen, toch zitten ze tot in de diepste vezels van ons bestaan.

Alina van Arvo Pärt

… and getting ready to go to bed 😉 alle kreukels uit haar snoetje verdwenen en de ogen open. toch even gauw op en neer om ze even te knuffelen?

.. is blijkbaar niet meer zo onschuldig als gedacht. Vandaag toch maar genomen en gelukkig is het echt een ààrdige tandarts!

Feestelijkheden voorbij en de nieuwe komen er alweer aan. Elk jaar hetzelfde, goed opletten, de tijd flitst voorbij.

    Ze had ooit, toen ze nog jong was, een hernia. Een dierenarts zei toen dat ze altijd nog in zo’n wagentje kon. Dat was m’n eer te na en ze kreeg gewoon Prednison, veel Prednison. Zoals bekend tast dat de botten en tanden aan maar ik had toen niet zo’n vooruitziende blik; het stonk behoorlijk uit dat lieve bekje en ik vermoedde veel ontstekingen. Inmiddels 14,5 ging ze vandaag dus onder narcose,  bij de dierentandarts. Behalve de hoektanden en een paar kiezen, alles eruit. Och arm, deed ik daar goed aan?

…. eindelijk een iPad gekocht , ze waren vandaag voor niks 😉 …

  Daar zijn ze dan, de zusjes. Wij waren een tijdje weg, op en neer op en neer. (lijken fam. R. wel ) en dan nu weer thuis. Of ik het daar lang uithoud is niet goed in te schatten. Schatjes, schAtjes SCHATJES, schreeuw niet zo hard vdC.. we deden daar de ondersteunende diensten, en dat was hard nodig want L kwam niet veel verder dan voeden verschonen, vertellen en knuffelen met A’tje. Wanneer ik Jessie uit haar mandje haalde om naar haar moeder ter brengen, rende Ariane naar L en woof naar mij: ‘bye bye’. Zo kregen we toch enig inzicht in haar zielenroerselen.

In alle hectiek van bereikbaar (willen) zijn, koffers in en uit, heb ik de instellingen van mijn aaifoon (dat moet zo, anders word je ongewild achterna gezeten begrijp ik) volledig vernield. Geen mailtjes dus, af en toe kwam er iets van de boekgrrls voorbij waaien, maar merkwaardig genoeg wel ‘wordfeuden’ inclusief de chatservice… ik zal het maar niet zeggen, maar… jawel!  Hoe kan een mens nou leven in deze virtuele wereld als je daar zo in belazerd word?

Enfin,geen dikke tenen. Ze groeien en bloeien dat het een aard heeft,de kleine meisjes dus, en ik heb weer rust om bv Connie Palmen te lezen. Zij kreeg nogal wat over zich heen de afgelopen weken. Toch rest mij slechts compassie. Haar ‘Wetten’ en Vriendschap bleven me bij, I.M. : bedenkelijk en dit zo’n enorm verdrietige schreeuw, volledig in de vernieling. Maar goed dat was vandaag, er waren ook Verdoving van Anna Enquist en het boek van Edwin Mortier over zijn moeder met Alzheimer. mwah mwah. Ik zal niet in de goede conditie zijn geweest.

En er was natuurlijk Kent, schitterend land, prachtige vergezichten ik ga er langzaam van houden, zou er kunnen wonen. Het is prettig om het gevoel te hebben dat je er een beetje thuis bent, de weg weet in de Waitrose, hoe je met de trein wáár in Londen komt; nee Leonardo da Vinci  tot diep in december uitverkocht.

… he he daar is “het”. Het is een meisje : Jessie Alex 54 cm 3200 gram. ik zei nog: “het is koud doe haar een muts op en pak d’r warm in” 😉

Alles perfect verlopen en alles is goed. Maar niet denken aan hoe de wereld eruit ziet waarin ze terechtkomen.  Per slot zag die van ons babyboomers er ook niet zo florissant uit.

Geluk vnl geluk, verwonderd.

   17 oktober 2011

… Nog even wat sokken wassen 😉 Waarschijnlijk heeft ze een zak vol, maar voor het geval dát.

Soit, ik houd erover op. In één keer herfst en haardhout in de lucht. Al de hele zomer peins ik over een i-Pad, ‘k kocht al wel een foon, werd zoals iedereen verrast met enorme rekeningen wegens buitenland en3G gebruik, denk ik denk ik.. behalve dat is mijn hele virtuele leven een wanstaltige chaos, heb snel een harde schijf erbij gezet.

Het probleem is dat ik de boel niet gesynchroniseerd krijg, niet op de apparaten en niet in mijn hoofd. Dus ik zal me morgen maar eens goed laten voorlichten (ben een beetje bang van die snelle jongens en meisjes in zo’n shop) Vorig jaar nam kleindochter van 15 me resoluut bij de hand en zei: “dat is niks voor jou, denk er goed over na, ze willen je wat aansmeren… ”

Nu nog even wat bollen bestellen bij Hein Meeuwessen, de opvolger van Rita van der Zalm want die moeten er volgens Rita erin en eronder voor sinterklaas.

In galerie Lilja Zakirova streek Sergej Rimoshevski weer neer. Reden om naar Heusden te rijden, dat is overigens geen straf want prachtig plaatsje. Natuurlijk waren we meteen om:

een piëta met pinokkio en houten schoentjes. L vond het schilderij ‘scary’ 😉 Net als zoveel mensen genoten we van een nog steeds durende nazomer. Aten mosselen op een terras, talmden nog wat en uiteindelijk riep de zorg voor ons oude hondje ons naar huis. Zo lekker van ouder worden/zijn dat je gewoon in een hotel kunt kruipen volgende dag in de zon ontbijten etc. niet gehinderd door werkgevers.. = een beetje veel gezegd want lief heeft wel degelijk werkverplichtingen.
Nee, geen nieuws aan het familie front. Het wordt gewoon een oktober kindje zoals het ook gepland was. En ja, wachten duurt lang.

Voor zover er voorbereidingen zijn te treffen heb ik dat gedaan, kocht zelfs al een stevige winterjas, voor het geval dit najaar snel overgaat in winter 😉

De najaarstuinen zijn prachtig:  op www.roosvanhijken.nl en www.bastin.nl inspirerende plaatjes. Eerst hier het gedoe om de ‘hoeksteen’ van onze tuin afwachten.

Nou eens kijken of de mensen met webstreepje log weer zichtbaar zijn.

  Sinds vorige week zaterdag in bed met een flinke griep hoge koorts koude rillingen. ik stink/stonk, mijn bed stinkt /stonk. en ben altijd weer blij als ik nog wat flessen van deze aanmaaklimonade in de kelder zie. Speciaal voor als de dokter zegt : “en, veel drinken hè,?” goed, het lijkt er weer op te zitten, als je lijf meer dan 40′ graden koorts kan maken functioneert het nog prima. Is mijn eigen waarop? gebaseerde filosofie.

Alle dagen het denken beheerst door ‘de baby’. Pas 14 oktober uitgeteld, maar al een paar weken ingedaald, ‘het zou wel eens eerder kunnen komen…

Slapen, wakker, wat drinken,en gelukkig vandaag onze tuinman Frans die nog wat chelone, de verbena ‘lollypop’ en de mooie grijsblauw salie her en der in de tuin en wal heeft gezet. Nog aan Silene vragen of en zoja wat? ik op de wal vóór kan zaaien. Maar me ook gruwelijk geërgerd aan de nabeschouwingen. Dat zoiets in een beschaafd land mogelijk is. Waarom kan hij niet als een lastige klant in de kroeg, met kop en kont naar buiten worden gemikt?

EN: ik mis zoveel logs webstreepje lijkt eruit te liggen en is werkelijk alles verloren?? nee hè/ kreun kreun arme corry,willy en zoveel anderen.

nou lekker naast slapend lief de VK van gisteren lezen 😉