daar waren we, jachtslot Mookerheide
deze keer voor een lunch maar ook om de natuurbegraafplaats te bezoeken.
dat moet ook maar eens geregeld zijn.
en als je dan toch ergens moet liggen is dit een prachtige plek. Vandaag met de sneeuw wilde ik meteen terug. Was het vroeger een beetje vergane glorie, sinds vorige zomer is de restauratie van het slot een heel eind gevorderd en het is sprookjesachtig mooi.
We zijn het eens over wat we willen, toch merk ik bij P dat hij aarzelt het woord ( dat licht ruw etc Elisabeth van der Waals?) te noemen.
Doorpakken nu, we kunnen ons kind aan de andere kant, niet met alles opschepen.
eerst even dat gedicht opzoeken:
Sinds ik het weet…
Sinds ik het weet – ik weet het wel, ofschoon
Nog onder ons angstvallig wordt ontweken,
Het boze woord te noemen, dat bij ’t spreken
Licht ruw of wat onzuiver klinkt van toon, –
Sinds ik het weet, werd mij de overvloed,
De schoonheid en de zoetheid aller dingen,
Die mij alom omgeuren en omringen,
Nog wèl zo liefelijk en wèl zo zoet,
Sinds ik het weet, schijnt mij de atmosfeer
Doorwasemd en doorgeurd van zoele togen,
Het is of ieder zintuig en vermogen
Nog fijner werd en scherper dan weleer,
Sinds ik het weet, treed ik, wie ik ontmoet,
De vreemden en de vrienden op mijn wegen,
Ontroerder en vertrouwelijker tegen,
En ‘k groet ze met een vriendelijker groet,
Sinds ik het weet, is God mij meer nabij
En vaak, in d’ernst van ’t aardse spel verloren,
Zo ernstig en zo diep als ooit te voren,
Gevoel ik plots Gods glimlach over mij.
Schrijver: Jacqueline van der Waals
hebbes, raar zoals een geheugen werkt, het is Jacqueline. Mooi? Mooi!