In bed, mompelend of we nu wel of niet het herfstdekbed, (jaarlijks terugkomend gediscuzeur) realiseerden we ons dat we een dochter hebben van 35 én een zoon van 45!! “we worden ouder papa”, mwah, zó vind ik het niet zo erg 😉
De hele familie uit NZ was hier, en het was écht fantastisch! Het ging vnl over Ariane en nog eens over Ariane, en natuurlijk hoe onze kinderen waren toen ze klein waren, wie op wie leek, iedereen ‘ons dichtbij geluk’ was er. We aten oesters en oma’s soep, ze sliep in haar eigen bedje, hoe zit dat toch tegenwoordig met bedjes opmaken? Vriendin R zei toen we voor de eerste x bij háár kleindochter stonden:’k hoef niet naar huis, hier kan ik de hele nacht naar kijken” nou ja, net als AvDis de ogen dicht bij de blaas zitten, als ik hun geluk zie.
Maar er is meer te doen, mezelf beter ingeschat dan ik ben, heb ik prAchtige Noro breigaren gekocht voor een schattig vestje, zie boven. Zo mooi dat kan ik echt niet, via breipagina. nl iemand gevonden die het wil breien en ook blij is met de Noro.
ga ik weer door met al m’n ufp’s…
Leuk hè? Mooi vestje ook, maarre…die van ons die kwijlt en kotst nogal veel. Zou toch zonde zijn? Zo’n mooi vestje. Ze heeft haar eerste stapjes al gezet!
Liefs loes
@ loes, ‘k kocht ook van die grote slabben 😉 dit vestje is bedoeld voor haar aankomst op NZ bodem, dat ze dan nEtjes is.. ze gaan voor een paar maanden daar reizen.
Och jee Ron…kan je niet mee? Wat zal je haar missen. Ik moet er niet aan denken.