Categoriearchief: Gedichten

geef mij maar zo’n middag waarin nieuw licht spinrag laat zien je wegloopt op ons pad ik aan je rug zie dat je een mandarijntje eet hoog achter ons huis een specht roffelt ik met mijn swifferduster ons kind streel … Lees verder →

ik zag hoe haar blik wat peinzend werd ze vastbesloten haar rollator wrikkend langs het bed bewoog tot waar ze met een ferme klop op het bolle glas ‘de barometer gaat achteruit’ kon mompelen en ze de grauwheid van haar … Lees verder →

god, vader nooit was een mens zo alleen haar kamer met zicht op de blinde kerkmuur slaaplucht ingedikt nooit meer zon op haar bed in dit zurige dorp vol geheimen haar bestaan veronachtzaamd elke dag haar soep koud in de … Lees verder →

knoestige knoten wenken met zurige oudemannenvingers naar het verlaten dorp ik heb in de stinkende klei elk bot in mijn handen gehad en ben gegaan heb de bermen in brand gejaagd op het bonkende macadam met leonard cohen op max … Lees verder →

gevlochten kransje van ijlwitte meizoentjes om het lieve hoofd

hij walst me in zijn boring uglyness naar zondoorstoofd koren de koekoek in de middag de geuren van mijn jeugd mijn tenen knipogen weerbarstig rouge en we neurien zacht: “how fragile we are – how fragile we are” Luister naar … Lees verder →

Zoekend haar handen Om deurstijlen van Steeds kleinere kamers Kijkt ze haar verleden in. Nooit meer thuis. Haar leven verstoft en bijna vergeten IJzeren wetten dwingen tot oversteek Van bed naar stoel Bijna honderd jaar ingesleten gebaren Het brood naar … Lees verder →

Toen haar handen nog die van mijn moeder waren Niet het veraderd drijfhout nu Waarin ons beider lot al beklonken is Wist ik nog niet die blik in haar ogen De kromming van haar strelende hand De tijd bezwerend die … Lees verder →