Vertrek van dochters
Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.
En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.
Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinneringen.
Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies datzelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.
— Rutger Kopland
Als een mantra dit gedicht van Kopland: in het stille huis op het ritme van voetstappen op de trap: …ze moeten gaan, ik heb het gezien….
Al een tijdje zit ik het internet af te vlooien op vliegreizen naar de andere kant van de wereld. Vanavond belandde ik in een programma dat zich afspeelt op internationale vliegvelden 🙁
e.e.a. Wordt steeds duidelijker, niet 25 uur bijna onafgebroken vliegen, misschien 13uur weekje stop en dan nog eens 13 uur mwah, eens kijken waar we dan uitkomen.
