M e i z o e n

Mijn hondje was jarig, ze is heel blij met een onsje rosbief.

Nu het eindelijk mooi weer is…grrr

Truste

Het was nog wat koud hoor, maar dat licht! En het roffelen van spechten. Er zijn al wat vogelhuisjes bewoond. Om het compleet te maken deed ik de markiezen (geel wit) naar beneden 😉

Net op Skype onze kleine meisjes en hun ouders uitgezwaaid. Ze vertrekken voor ruim een maand ( meer? hoop het niet) naar NZ, naar de andere opa en oma. Ze zijn net zo vertrouwd als vorige week, J veegt trouwhartig haar handjes af voor ze met een chocoladegrijns ons kushandjes toewerpt.
A informeert naar onze hond. De vanzelfsprekendheid van Engels/ Ned. Is nog steeds schattig: oma’s ‘angel’ tje.
Nee ik ga niet tobben over hoe lang, en dat misschien wel ooit…
Als het goed is zien we ze begin Mei weer hier.
En nu de tuin in!!

Het moet er nu maar eens van komen; opknappen van de achtertuin en eindelijk het kleine stukje grond wat we erbij kochten, efficiënt gebruiken.
Dit is een plaatje van Martin Veltkamp tuinen. Daar ben ik nogal verrukt van, dEnk ik, ik wEEt dat ik toch ga frotten met potten en potjes, en kleine plantjes op de vierkant centimeter… Wat te doen? Think local, dus op naar de tuinen van Appeltern voor inspiratie. P gaat mee, omdat het enige wat hij wil in een tuin,is een sigaartje roken is 😉

…in hun tafeltent.
We reden vorige week in prachtig weer weg, en dachten hier de lente te zien. Af en toe een beetje sneeuw en ontzettend koud. Meer zat er niet in, wel een uitstekende publunch in Plough. Aan dat verschijnsel moet ik wennen. De meisjes alweer zoveel groter, zo ontzettend lief.
J. tobt met haar tanden, lekker eten zat er voor haar niet in, toch goeie zin. Die afwachtende blik en dan stralende lach.

In mijn herinnering kunnen we rond 14 febr buiten zitten. Huh? Echt waar? Dat zoeken we op.
Vandaag een prachtige dag, in de tuin gerommeld en piepkleine cyclaampjes gespot die het heerlijk hadden onder de sneeuw. Ik lijk uhm dinges L wel 😉
Nog geen anemonen en de akonieten zijn ook verdwenen … Volop opkomende bollen, waarvan ik niet meer weet wie ze zijn.
Misschien nog wat vorst maar de sneeuw mag wegblijven.

Ze wil steeds naar buiten, en graaft dan met haar bekje in de sneeuw, geen wonder, dat is natuurlijk lekker verkoelend, tandvlees is akelig rood.
Maar behalve dat, een ruis van lekkende hartklep, staar,waardoor zo goed als blind, en doof.
En toch blijft ze een vrolijk hondje, het hele verhaal goed door gesproken met de veearts,en een nieuwe voorraad medicijnen mee genomen.
En ( nieuwigheidje) zakjes met spoelsel dat door het drinkwater kan waardoor de boel een beetje ontsmet wordt. Ze verdraagt het allemaal zonder problemen.
Gelukkig, ik wil haar nog lang niet kwijt.
Volgende maand wordt ze 16.

Ze wil steeds naar buiten, en graaft dan met haar bekje in de sneeuw, geen wonder, dat is natuurlijk lekker verkoelend, tandvlees is akelig rood.
Maar behalve dat, een ruis van lekkende hartklep, staar,waardoor zo goed als blind, en doof.
En toch blijft ze een vrolijk hondje, het hele verhaal goed door gesproken met de veearts,en een nieuwe voorraad medicijnen mee genomen.
En ( nieuwigheidje) zakjes met spoelsel dat door het drinkwater kan waardoor de boel een beetje ontsmet wordt. Ze verdraagt het allemaal zonder problemen.
Gelukkig, ik wil haar nog lang niet kwijt.
Volgende maand wordt ze 16.

Onze oudste kleindochter werd vandaag 18.
Alles is van toepassing, als de dag van gisteren time flies etc.
Dit was een belangrijke dag voor haar. 18! Ik hoop zo dat ze genoten heeft, maar het eindexamen is nakende, dus veel uitspattingen kan ze zich niet veroorloven. Ze staat er goed voor, en het is een verstandig kind.
Dat je daar dankbaar voor bent, zonder kleerscheuren 18, van een klein timide meisje dat altijd zeulde met een enorme knuffel naar de mooie zelfbewuste slimme jonge vrouw die ze nu is.