Aan de andere kant begint de zomer, is het schoolvakantie en kregen ze een soort surf/zwemplankjes.
Natuurlijk on the Beach in Whangamata
Heimwee écht heimwee. Kerst 2021?
DAGGEDICHT – Emily Dickinson (1830 – 1886) – ‘Hope’ is the thing with feathers / ‘Hoop’ is het ding met veren
‘Hope’ is the thing with feathers –
That perches in the soul –
And sings the tune without the words –
And never stops – at all –
And sweetest – in the Gale – is heard –
And sore must be the storm –
That could abash the little Bird
That kept so many warm –
I’ve heard it in the chillest land –
And on the strangest Sea –
Yet – never – in Extremity,
It asked a crumb – of me.
***
‘Hoop’ is het ding met veren –
Dat in de ziel neerstrijkt –
Het lied zonder de woorden zingt –
En ’t zingen – nooit meer staakt –
En ’t Zoetst – klinkt – in de stijve Bries –
En zwaar moet het zijn de storm –
Die ’t Vogeltje zo beschaamde dat
Zovelen heeft verwarmd –
Ik hoorde het in ’t kilste land –
En op de vreemdste Zee –
Toch vroeg het – nooit – in Bangste uur,
Een kruimeltje – van mij.
De rules voor de verjaardag in oktober! worden vastgelegd. Lief, en ook dat ze de boeken die ik stuurde oa “ Lampie” gelezen hebben. Maar eerst L en St, Corona heeft de posttarieven geweldig opgedreven. Het was altijd al veel maar nu is de lol er wel af. €44 voor een doosje met kleine geitjes. Ze zijn fruitbomen aan het bij planten, de nursery richting Cambridge is zo lief om tegoedbonnen in hun brievenbus te stoppen. De kleinschaligheid het elkaar kennen iig weet hebben is zo prettig in NZ. Als we ook de cadeautjes voor de kinderen direct in NZ kunnen bestellen zou dat fantastisch zijn
De eerste zomer in ons nieuwe huis loopt op z’n end. Er is nog veel groen maar langzaam worden de kleuren bleker. 
Nee lang niet alle plannen zijn verwezenlijkt. Denken aan de bollen bestelling bij Hein Meeuwissen.
In een uithoek van het land, waar het platteland nog enigszin standhoudt, brandt de oude vierkantshoeve van oom Daniel af. In het puin wordt het lijk van de bejaarde boer aangetroffen. In de daaropvolgende weken wordt een jeugdbende uit hetzelfde dorp opgerold, die ervan verdacht wordt Daniel vermoord te hebben.
De Stoop, geschokt door de dood van zijn oom, pleit zelf namens de familie in de rechtszaak. Na het proces gaat hij nog een stapje verder: hij gaat de confrontatie aan met de jonge daders. In Het boek Daniel vertelt hij op aangrijpende wijze hoe twee verschillende werelden samenkomen. Hij zoekt gerechtigheid voor een oude boer voor wie niemand nog wil opkomen, maar ontrafelt ook wat er broeit in hangjongeren die schijt hebben aan alles en iedereen
——————————————————————————————————-
De tweede grote verandering is dit spul. Godsamme wat ben ik daar beroerd van.
En omdat de staaroperatie voorlopig alleen nog maar effect heeft op het dichtbij zien, nog maar een boek van Chris de Stoop: “ de bres”.
….
Kleine setting, groots uitgewerkt
Geen woord te veel gezegd, van genoten. Ga zeker ook haar eerdere boeken lezen. Fijn zo’n ontdekking
Eerste staaroperatie zit erop. Ging allemaal redelijk vlekkeloos. Iets andere procedures dan bij P. Moet morgen al weer vroeg bij oogheelkunde zijn voor de oogboldruk.
Het grote druppelen kan nu beginnen, dat lukt me zelf niet zo goed dus ik schafte :
Dit brilletje aan met openingen voor de druppelflesjes.
Het lastige is dat je geen bal ziet en voorlopig ook niet.
Ghislaine de Feligonde
Dat ze volgend jaar hier al een beetje mag lijken, daarom zette ik er twee naast elkaar. Ze vraagt veel water en aandacht, misschien nóg een beetje mest?
JC Bloem- Herinnering
De gloeiende avond in de kleine stad:
Verlichte ramen stonden ruisend open
Naar zomertuinen en het langzaam lopen
Van de geliefden langs het grijze pad
Als dit geheime ooit wéér te leven was:
Hoe dat het zachte licht van een lantaren
Scheen op de donkere, gedempte blaren,
Wist het hart, dat het van den dood genas.
Maar het vergankelijke kent geen keer
Dan in de opstanding der herinneringen;
Gistren is even ver als deze dingen:
In het verleden is de tijd niet meer.
Toch zullen bij het sluiten van den kring,
Waarin ons dreef des levens streng beschikken,
Die als de lucht onhoudbare ogenblikken
Onze enige eer zijn en rechtvaardiging.
En zullen we, in de wervling van den tijd
En de vervoeringen, die niet beklijven,
Indachtig aan onze oude dagen blijven
Met onvergankelijke aanhanklijkheid.
Tot aan het zwichten en het laatst getij,
Wanneer de wereld één wordt met het duistren,
En wij de niet te horen woorden fluistren:
Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij
Het leuke van oma zijn is dit soort post. En een schattige brief, ze (j) mist ons e wij haar.
as dinsdag de eerste staaroperatie, en nu al bezig met druppelen
ik zie er niet echt tegenop maar voel me niet lekker. toch maar doorzetten.
