Kerst zit erop. Zoveel gedoe. Maar het gong…
Echt helemaal kapot, zo moe dat de slaap nog lang wegbleef, uiteindelijk 2de kerstdag verlossing.
Dierbaar met mijn broer en zijn dochter en kleindochter.
David 79
Al een maand prachtig zomerweer aan de andere kant.
Als we skypen of FaceTimen zie ik mijn kind lekker buiten in de zon.
Haar schoonvader werd 79 en de hele bubs ging naar een carnavalachtige kerststoet.
De meisjes zwommen voor de laatste keer, vóór kerstmis en de zomervakantie in het nieuwe bad van hun schooltje.
Hier is het koud, op het randje van vriezen, net natte sneeuw op het badkamer raam, ik voel het in mijn botten
Ja ja ik deed het ook: binge watching. The crown ll
Práchtig, hier en daar wel wat op te merken, zéér slecht voor mijn beroerde dag/nacht ritme.
Maar genoten.
Daar ging ze, met haar mama naar Burgers Zoo. De zon was erbij en de sneeuw bijna vergeten.
En passant een gewelds incident bij de leeuwen : Dode leeuw
Maar daar kreeg ze niet veel van mee.
Na hoeveel? pogingen werd er voor het huis weer gegraven; electriciteit uit, water uit,gas uit.
Winterstilte
De grond is wit, de nevel wit,
De wolken, waar nog sneeuw in zit,
Zijn wit, dat zacht vergrijzelt.
Het fijngetakt geboomte zit
Met witten rijp beijzeld.
De boom houdt zich behoedzaam stil,
Dat niet het minste takgetril
’t Kristallen kunstwerk breke,
De klank zelfs van mijn schreden wil
Zich in de sneeuw versteken.
De grond is wit, de nevel wit,
Wat zwijgend tooverland is dit?
Wat hemel loop ik onder?
Ik vouw de handen en aanbid
Dit grootsche, stille wonder.
Jacqueline E. van der Waals
Uit Nieuwe verzen 1909
Heel vroeg weg en bij terugkomst de eerste sneeuw.
Prettig gesprek met orthopeed, kniegewricht ziet er goed uit, nog steeds bestaande pijn wordt verklaard door alle ‘hobbels’ die er waren ná de operatie.
Heup doet ook mee, op foto van september lijkt het nog niet heel dramatisch. Over 6 weken retour en opnieuw bekijken.
De hele dag door sneeuw
En kijk: in nz is het al zaterdagmorgen en lopen ze met Roxy op het strand van Whangamata, al 22 graden
Het WG van 27-11-2017
Een heel verrassend gedicht, sprak me meteen aan. Nog nooit van haar gehoord. Máár via boekwinkeltjes.nl een bundel van haar binnen. “Al die zalige zomers” idd het gaat veel over de zomer.
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Aleidis_Dierick
Thuiskomen is een tuin. Met vogels.
Thuiskomen is een tuin. Met vogels.
Met muntekruid tot de rand toe gevuld.
Een duif vliegt proceleinblauw over
in een klapwiegend ongeduld.
De bomen kalkwit langs de muren,
verwilderd. Distels staan in zaad.
Grasvinken in verborgen polken.
Dit wist zij reeds: de tuin bestaat.
Het perk vol zijden pluimgewassen,
kamille, wilde weegbree, merels op het grind,
het onkruid hoog, blond stof op terrassen.
Een enkele maal staat men van vreugde blind.
Aleidis Dierick.
Uit: Een zomer voorzien.
Dierick werd geboren als Aleidis Verbruggen in Borgerhout, België op 27 juli 1932. Haar ouders waren Vlaams-nationalistisch. Nadat haar vader in 1946 ter dood veroordeeld werd, vluchtte ze naar Ierland. Ze trouwde er in 1953 met Roel Dierick. Pas na haar terugkeer naar België begon ze in de jaren zestig te studeren en autodidactisch te dichten. Er zijn diverse dichtbundels van Dierick uitgegeven.
Het lijkt me in deze donkere dagen een heerlijke zomerse herinnering.
Bewerken
Het lijkt erop dat ik “meizoen” weer aan de praat heb, na ruim een jaar denk ik.
En wát voor een. Volkomen gedomineerd door de implantatie van een knieprothese. Nu 7,5 week geleden. En nog steeds gedomineerd door pijn, echt diepe botte pijn.
Je hoort wel dat je tegenwoordig geen pijn meer hoeft te hebben, dat is niet zo. Je hoeft geen pijn te hebben als je bestand bent tegen al die geavanceerde pijnstillers, maar dat was ik dus niet.
De fysio heeft me verteld dat ik moet mikken op 6 maanden revalidatie. Dat betekent dus dat we in 2018 niet in de eerste maanden naar nz kunnen. Misschien met kerst volgend jaar.
Er gebeurt zoveel, er is een pup (labrador) in huis. 
Tanden wisselen, waardoor die dierbare snoetjes zo veranderen.
En eindelijk lukt het me om wat te lezen: Jane Gardam, k wacht op haar derde boek. ‘De acht bergen’ van Paolo Cognetti.
Bang was ze allerminst, zat meteen bij Piet op de knie. Lief en onbevangen is ze.
