M e i z o e n

Eindelijk het pannetje via kooksite in UK kunnen versturen voor een goede prijs…
nu nog wachten of het ook aankomt.

en toen kwam ik dit tegen, zou ik niet zo gauw aan gaan knabbelen, ziet er wel lekker uit.

Ode aan onze Stoel

Onze stoel, meer chesterfield dan design, was er in meer of mindere mate altijd bij.
Het begin van ons gezamenlijke bestaan was gelardeerd met kussens, veel kussens.
En deze stoel omdat je toch ook ooit hoog wou zitten.
Speeltje, schaamrood op het gekwetste leer.
ook: na een ‘slecht nieuws gesprek’ en het knappen van het vlies, de tranen en het water geabsorbeerd door leer een kapok.
Steeds mee met de bedenkelijke routine van verhuizen, bedekt met grijs molton en rode festonsteek, last in first out.

en: de nooit eindigende reeks van flesjes Almiron, Roosvicee, Appelsientje, geprakte prutjes en opgefrommelde luiers die geheimzinnig opwaarts ging naar natte zwemkleren, aandoenlijk roze balletkleertjes en bittere onbekende hockey-outfit.
Veel chips en hagelslag.
Twee kleine meisjes die huilen om Dombo en het grote mensenverdriet.
De goede vrienden die ongemerkt de omarming zoeken van het zachte gekreukte leer als ze komen vertellen dat ze niet meer samen zullen zijn.
En ook: de kat, feilloos goede momenten kiezend, langdurig soezend in binnenvallend zonlicht in Doorn en Haarlem en Maastricht.

Nu hier weer een prominente plek bij het kleine raam van waaruit ik de voorjaarsbollen moet kunnen zien als ze hun neuzen boven de grond uitsteken.

Mijn hondje heeft ‘m definitief gemold, het wordt tijd voor een teken van leven: ik heb een mooie chintz in gedachten, niks geen laf blauw of grijs, maar een brede streep weerbarstig rouge en decent off-white.

Morgen komt de stoffeerder.

…en verhef je luie dinges!
vandaag begonnen met de cursus Dreamweaver bij het Kellerhuis

voorlopig haalt het niet veel uit, maar wel onder de pannen!

Lot R stuurde me het volgende gedichtje van anoniem:

elk jaar dat gaat,
laat herinneringen achter.
elk jaar dat komt,
is nieuw, maar met last

plots neuriet in mijn hoofd
het ritme van de toekomst
een concert met mooie noten
zout van tranen, lach en lief

zucht zucht

nog een liedje voor Ries die vandaag jarig is!

hè hè het zit erop!
en het was leuk!

dit mailtje kwam vanmorgen al vroeg met foto’s!

Goedemorgen allemaal,

Veel liefs R en M

de hele dag zitten prutsen, ik krijg geen enkele foto meer geopend ;-((

maar niet getreurd, het voelt goed dat in de knop zitten, ik ga er gewoon mee door!

Toch vanavond nog gauw de stad in.
We doen nl aan Kerst met kadootjes. Het regende en het was niet druk en ik had een keurig lijstje.
in de veronderstelling dat er nog net zo’n colonne inpaksters (met hogere opleiding strikken en krullen maken) aanwezig was als afgelopen jaren, dacht ik meteen dan ook maar keurige pakketjes in huis te halen… dat was dus niet goed ingeschat.
Bij 3 winkels verkochten ze dezelfde smoes, ‘jammer maar het papier is op, komt morgen pas binnen’! en toen had ik het pas door1
Schraalhans is meester in de middenstand.

ook nog snel naar de bieb, een paar sprinters en luchtig leesvoer.

vanmiddag in bad de nieuwe Landleven gelezen, wat héb ik zin om al voeg zaadjes van de cobea-scandens op te kweken , of mooie stukken op te maken met pollen sneeuwklokjes.

kortom, de kelder staat vol, en wij zijn er klaar voor!

ik snap wel dat je langzaam moet wennen, en dat je steeds vaker van dit soort boeketjes gaat versturen en dat dat óók weer een ritueel wordt.
maar er echt aan wennen zal ik nooit.

je slaat de krant open en daar staat de naam van iemand die ooit een tijd lang met je mee liep in het leven.
long long time no hear… en nu is het te laat!
dat schuurt en daar wil ik over praten maar het levenom me heen is druk druk druk.
en dan gaat het zo voorbij.
twee mannen in twee verschillende kranten. jong, nou ja relatief jong.

de gynaecoloog die zo’n dertig jaar geleden zo belangrijk was in ons leven.
kundig, aardig, betrouwbaar.’een mensch’.

waar blijven al die vaardigheden?
zo lang erover gedaan om te worden wie je bent, en dan weg..
onbegrijpelijk.

culinetje

viel er ook al over!
het kerstnummer van firma grootgrut… de winkel overigens ook, staat vol met snelklaar menuutjes.
voorzover je je al niet opgejaagd voelde gebeurt dat nu…

oef oef zucht zucht nog zoveel te doen.. nou dan koop je toch lekker kant en klaar coctail met glas en al… of visdingetje k/ in schaaltje, helegaar met alle E nummers van grootgrut zelf, zodat je die vertrouwde smaak niet hoeft te missen!

op zoek naar een klein stukje vlees, alleen voor mezelf, kon ik niets vinden zonder krul kruidenboter in minicupje gespoten.. dat wil ik helemaal niet fa. grootgrut!!
ik wil zelf mijn lapje bakken en dan niet in de verleiding komen die krul alsnog te gebruiken, al was het alleen maar omdat ik nou eenmaal moeilijk eten weggooi.

het meest gedeprimeerd werd ik toch echt van de sperzieboontjes uit Sénègal en/of.

precies tot op de 10cm gegroeid, (uitgezocht door ranke snelle handen) het vliegtuig in, op speciaal stoeltje, hier lekker warm plakje spek eromheen en daar gaat de allemansculi.

verdomd het zal niet waar zijn.. nou ik al die keurige bosjes zie liggen.. ze hebben dat spek naar Sénègal gevlogen want daar was het vast goedkoper inpakken .. éécht??

toch maar erwtensoep?

…kwam hij me halen in zijn grijze eend.
zo’n prachtige zonnige winterdag, wat zullen we doen?
zee? zee!
gewoon op weg, dichtbij elkaar, zo dichtbij dat de politie ons waarschuwde..
wandelen op het strand en koffie, nog een keer koffie!
wat aten we eigenlijk? niks, we leefden van de liefde!
kamertje en toen hij alsmaar geen aanstalten maakte een wandeling over de waalbrug.
kijk, zie je hoever je de lichtjes ziet?
mmm, wijs eens…
naar huis naar huis, nou blijf dan maar slapen, het kan wel in mijn smalle bedje.

nu, 35 jaar verder wijst hij me nog steeds het verre licht en maak ik ons bed op in smetteloos wit.

dank je wel liefje