M e i z o e n

Mijn kleindochter van bijna 3 boetseerde haar knuffel Pingu. Goed hè? Een aardje naar haar vaartje, daar kon haar moeder zich ook helemaal in verliezen. Sweet memories…
Vandaag alweer zo’n heerlijke dag, hele dag buiten, alle deuren open, en rommelen in mijn tuintje.
Behalve flora ook fauna, ik ging op slakkenjacht, spotte de eerste trage ( hoogzwangere?) muis die moeizaam in de wal verdween ;( er nestelt in ieder geval weer een merelpaar in de klimop.
Er was een zeer inspirerend gesprek over het opnieuw gedeeltelijk inrichten van de tuin.
En ik leverde na zeer lange tijd weer eens een gedicht aan bij de sectie woensdaggedicht van de boekgrrls, ‘ huis in ons’ van Erwin Mortier. Verloren nu, wil alleen maar lezen en herlezen, Marcel misschien ook Godenslaap, of is dat te snel?
Mijn slechte zicht begint lastig te worden, m.o. naar de oogarts, bid onzelieveheer uit de hemel dat er niet al onomkeerbare schade is…

Wat een dag! De krent staat op springen, klein bollenspul bloeit. De agapanthus uit de kelder gehaald en verdorde tooi gekortwiekt. Er gebeurt van alles in zo’n winter.. Achter de agapanthus vond ik deze kevers, lijken me meikevers, maar hoe komen die in de kelder? Er moet overal maar eens goed geveegd worden…

Hoeveel mensen zullen nu wakker liggen en zich verheugen op die beloofde zonnige zondag vandaag?
Naar het tuincentrum en plantjes halen?
Eerst tuintafel en stoelen soppen lijkt me, inspectie van de bloeiende bollen, vegen, vegen. En dan toch maar lezen in de zon 😉

Het lijkt erop dat ons verandaatje er nu echt komt. De eerste tekeningen zijn er. Nee zo schattig als dit plaatje wordt het niet… waarom eigenlijk niet? Als we toch gaan veranderen….zucht
En voor 11 mei al helemaal niet, niet voor te stellen dat de grijze woestenij op dit moment,na de eerste regen morgen zal veranderen in een fris groene oase.
Ik wil in ieder geval een enorme wilde bosrank over het dak! Echt! En salomonszegel, veel.
Nou ja we zullen zien.
Het dealen met diabetes 2 valt nog niet mee, de truc is om de bloedsuikers zo weinig mogelijk te laten pieken. Ritme, structuur, wat heb ik daar een hekel aan ;(

Iedereen was in Maastricht, behalve ik.
Ik dacht/ hoopte nog even op het terras van de VogeleStruys of onze lieve vrouweplein. In ieder geval daar een kaarsje aan.

Geloof het of niet, maar ik stop sokken. Sokkenstopwol opgescharreld op internet ( benevens een stop-ei, maar dat is ander verhaal) en nu de delicate cashmere bed sokken van
The White Company aan het stoppen.
Al zolang we regelmatig in Londen komen, koop ik daar die bed-sokken, geen kruik,of slechter, elektrische deken meer nodig. Er vallen zeer snel gaten in, dat wel.
De dag dat mijn moeder stierf had ze heel koude voeten dus kreeg ze mijn paar met gat en al aan. Natuurlijk kreeg ze nooit meer echt warme voetjes, maar ze knikte goedkeurend. Ik had haar wel twintig paar van die stokjes aan willen doen.
Ze zou ook goedkeurend knikken als ze wist dat ik sokken zou stoppen, met haar stopei ( dat op een wonderbaarlijke manier verdween) maar dat gejat werd, zoals er zoveel gejat werd door zg goedbedoelende bezoekers.