M e i z o e n

. Wonderbaarlijk hoe weinig je doet op zo’n lange dag. Onderzoek na onderzoek. Ziek misselijk. Nog geen uitslagen gehad.

We zijn ze een beetje zat. Ze zijn te dik en almaar die muts op, handschoenen verliezen. De winter mag langzaam overgaan in een zachte lente.
Achter ons laten maar niet vergeten.

Zeven jaar geleden. Wat is er toch met die 7 ? Dit zijn een paar verdroogde roosjes die ik over haar bed had gestrooid, onze Lieve Vrouw van den Bosch en haar rozenkrans.

Het versje dat ze ons ritmisch dreunend voorlas, is er weer. Om niet te vergeten :

De paardebloem

Een kleine gele paardebloem
Die stond eens in de wei
Het was een heel héél ijdel ding
Dat bloempje van de Mei
Ik draag een kleed, van zuivergoud
Zo sprak het dwaze ding
Jij kleine meizoen, wou wel graag
Dat je ook zo deftig ging
Het madeliefje, klein en teer
Boog schuchter blozend neer
En alle bloempjes in het rond
Die schudden heen en weer.
Daar kwam al grazend langzaamaan
Een koe, heel dik en groot
Het jonge gras, boog diep ter aard
Bij elke zware poot.
De bloempjes naderend, ging heel vaak
Omlaag zijn dikke kop
En alle zuchtten diep benauwd
Ach, eet mij toch niet op.
Ze bogen schuchter naar de grond
Maar de paardebloem riep fier
Ik ben van goud, ik ben te mooi
Ik bén niet voor zo’n dier
Maar toen de koe de bloem zag staan
Dacht zij, dat is prachtig geel
De dikke kop ging naar omlaag
En … hap, weg was bloem en steel

… dus nog maar even op de motor. Maar al wel in de lucht!  Het was heerlijk, zondag écht gesleed en toen weer vlot naar huis gereden. Alleen de boot gaf problemen bij aan en af. Heerlijk om ze weer met z’n allen te zien, zoals gewoonlijk verwend . Speciaal naar een farm gereden om vlees te kopen, met aansluitend een pub lunch én een wandeling 😉 Jessie ruim 3 maanden nu, gaat voorbeeldig, kan alles niet bekeken krijgen, is een zeer goedlachs en vriendelijk kindje. Ik moest haar even plagen; L wil haar aan de fles en die eer was mij vergunt… maar ze laat zich vooralsnog niet foppen.

We namen “een mol die wil weten wie er op zijn kop heeft gepoept” mee. Aan het voorlezen in het Nederlands heeft ze niet zo’n zin, ik weet zeker dat ze Nederlands verstaat; ze husselt sommige woorden door elkaar. maar m’n mooiste moment was toch dat ze me herkende toen ik achter L de kinderopvang in kwam: Óma!

Het lezen op de iPad valt me zeer mee, muziek beluisteren ook, niet dat ik dat laatste nou zo geweldig hard nodig heb, het maakt het reizen lichtvoetig.